بسم الله

 هو

     بسم الله الرحمن الرحیم

مناجات ناب عرفا

 

هو

 

ای خدا این درد را درمان مکن               وی خدا ! این عشق را پایان مکن

 

    سایه ی سلطان عشق راد را               دور از عشّاق سرگردان مکن

 

سالکان راه عشق خویش را                      ره بخود ده ، در رَهَت حیران مکن

 

ای خدا ! جان را به وصل خود رسان             بعد از آن این وصل را هجران مکن

 

ای خدا ! میخانه ی عشاق را                تا ابد معمور کن، و یران مکن

 

آتش ِ عشقی که در دلهای ماست                شعله ور کن ، قسمت خامان مکن

 

خرّم آور باغ جان، چون نو بهار                 چون خزان ، پژمرده و بی جان مکن

 

مست خمرعشق ساقیّ ِ توایم               زایل این مستی ازین مستان مکن

 

بلبلان گلشن عشق توایم                      بال ده ، از گلشنت پرّان مکن

 

تاجران دولت عشقیم ما                   رغم دزدان ربح ده ،تاوان مکن

 

پادشاهان جهان عقل را                   بر سر عشّاق خود سلطان مکن

 

آل هاشم را که مردان تواند               ذِلّه ی ظلم بنی مروان مکن

 

من که باشم تا بگویم: ای خدا !                از کَرَم این می کُن، امّا آن مکن

 

راز خود را چون عیان کردی به راز            کن فزون این راز را، پنهان مکن

 

از دم مرتضی علی

هو

 

 

مست شراب کوثرم

از دم مرتضی علی

 

شور علیست در سرم

از دم مرتضی علی

 

پیر ره بقا منم

آینه ی لقا منم

پیرو اولیا منم

 

از دم مرتضی علی

 

مهر علیست حاصلم

روی علیست در دلم

زان به خدای واصلم

 

از دم مرتضی علی

 

من خم و جام و ساغرم

خمر طهور و کوثرم

یک دل و جان به حیدرم

 

از دم مرتضی علی

 

علم شریعتم علی

کشف طریقتم علی

سر حقیقتم علی

 

از دم مرتضی علی

 

مظهر نور او ، دلم

کعبه و طور او ، دلم

جنت و حور او، دلم

 

از دم مرتضی علی

قصیده شمسیه1

هو

1)ای شاه جسم و جان علی مستان سلامت میکنند
ای ظاهر و پنهان علی مستان سلامت میکنند
2)در چشم ِدلها جای تو در سرّ جان مأوای تو
عالم همه شیدای تو مستان سلامت می کنند

3)در جان ِجانان جان توئی حجّت تو و برهان توئی
زیتونه ی ایمان تویی مستان سلامت میکنند
4)اوّل تو و آخر تویی باطن تو و ظاهر تویی
عالم تو و قادر تویی مستان سلامت میکنند

5)مبدأ تو و میعاد تو، توحید را بنیاد تو
جبریل را استاد تو،مستان سلامت میکنند

.

.

ادمه دارد 

إنشاءالله

 

1) شرح بیت اول:
نام شریف و همایون حضرت علی علیه السلام اسم اعظم الهیست.این اسم مبارک دلالت دارد بر برتری باری تعالی از ممکنات و بلندی ذات وصفات او و اینکه از تمام نقص ها و خلل ها پاک است.
خدای تعالی فرمود: نام علیّ را از اسم خود مشتق کردم و آن
علیّ اعلی است.البتّه منظور از اشتقاق بیرون آمدن واژه ای از واژه ی دیگر نیست بلکه به نظر اهل معرفت این اشتقاق معنوی است یعنی همچنانکه ذات مقدّس آن حضرت از نور اقدس الهی مشتق شده، صفاتش نیز از اسم ها و صفات حق به ظهور پیوسته است
زیرا امیرالمومنین علیه السلام مظهر اسم ها و صفات حضرت حق است.
نامش از نام یار مشتقّ بود
هرکجا رفت همرهش حق بود
شاه جسم و جان : اشارت است به کمالات صوری و معنوی آن حضرت در دو عالم غیب و شهادت.؛
در عوالم نیست جز یک سلطنت
سلطنت حق راست کنه و معرفت
آن بود شاهی سلطان عظیم
عین ذات حق چون ذاتش قدیم
غیر ذات پاک حق چیزی دگر
نیست تا یابد از ان شاهی خبر
جلوه ی ذاتیش در دور ظهور
شد ولایت نام آن عشق غیور
زان ولایت ملک حق آمد دوام
الولایه لله الحق خوان تمام
زان علی ممسوس ذات الله شد
سـبّ و منعش کار هر گمراه شد
این ولایت ظاهرش نور نبی است
باطنش سرّ نبیّ است و علی است.

در نگاه عارفان بزرگ شیعی حضرت مولی الموحّدین مظهر سلطنت ذاتی و غیبی الهی هستند به بیان دیگر حقیقت نورالانوار محمّدی در هر عصری و زمانی در وجود مقدّس یکی از ائمه اطهار .سلام الله علیهم. جلوه گر است.

 ظاهر و پنهان :اشارت است به اینکه امیرالمومنین در دور نبوّت ختمیّه محمّدی ص آشکار شدند در حالی که به صورت ظاهر و پنهان با آن وجود مقدّس یکی بودند امّا پیش از این ظهور با سایر پیامبران الهی به باطن همراه بودند.
 مستان: اشاره است به عارفان مشتاقی که از لذت دیدار وجه الله غرق در حیرتند.

 مستی کاید ز بوی شاه فرد
صد خم می در سر و مغز آن نکرد

 

إن شاء الله  ادامه دارد...

علت گناه !!!

علّت العلل ذنب، نشناختن انسانیّت خود انسان است. اگر انسان قدر و منزلت خود را می­فهمید، اصلاً گناه نمی­کرد.

آیت­الله العظمی مرعشی نجفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) تعریف می­فرمودند: محضر آیت­الله میرزا جواد آقای ملکی تبریزی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بودیم، شخصی آمد، گفت: آقا! اصلاً چرا ما گناه می­کنیم؟ دلمان می­خواهد گناه نکنیم، امّا چرا گناه می­کنیم؟



ایشان فرمودند: برای این­ که خودتان را نمی­شناسید. اگر خودتان را می­شناختید، دیگر گناه نمی­کردید

پس علّت العلل ذنب، نشناختن انسانیّت خود انسان است. اگر انسان قدر و منزلت خود را می­فهمید، اصلاً گناه نمی­کرد. چون خودمان را نمی­شناسیم، اعضا و جوارح را در اختیار شیطان و ابلیس و نفس دون؛ نفس اماره می­سپاریم.

حرف بسیار عجیبی است. اگر در فرمایش ایشان تأمّل کنیم، جدّاً غوغاست. چون خودمان را نمی­شناسیم گناه می­کنیم. اگر خودمان را می­شناختیم، هرچه این معرفت به خود بیشتر می­شد، نه تنها گناه نمی­کردیم بلکه مثل اولیاء خدا از اسم گناه هم متنفّر می­شدیم، از اسمش هم بدمان می­آمد.

هو

غمناک نباید بود...

 

غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل 

شاید که چو وابینی خیر تو در این باشد

 

 

حسرت دل

بسم الله الرحمن الرحیم


‏ گر به بیداری غرور حسن مانع میشود

‏ میتوان دل های شب آمد به خواب عاشقان

 

 

راه خدا

 

 

آسانترین راه به خدا

حسن ظنّ به خدا

 است.